مسلم است که ازدواج میان عروس و دامادی که نسبت خویشاوندی و فامیلی نزدیک دارند ( مانند : پسر عموها و دختر عموها ، پسر عمه ها و دختر عمه ها ، پسر خاله ها و دختر خاله ها ، و غیره ) گاه باعث نقص عضو یا ضعف جسمانی در کودک نوزاد آنها خواهد شد . یک دختر عمع وقتی از شوهر خود که پسر دایی اوست بار می گیرد و حامله می شود ، جنینی که این عروس جوان در شکم دارد به سبب همخونی و خویشاوندی نزدیک میان عروس و داماد ، صدمه می بیند و چه بسا که باعث نقص عضو یا معلول شدن یا ضعف جسمانی جنین شود . هنگامی که این جنین رشد کرده و سپس متولد می شود ، با خود آن نقص و علت را به دنیای زندگی اش می آورد و این نقص تا پایان عمر گریبانگیر او خواهد بود . مسلم است که این طفل از بابت نقص خود هیچگونه تقصیر و گناهی را بر گردن ندارد ، بلکه پدر و مادر او بوده اند که با ازدواجی نامناسب ( = ازدواج خویشان نزدیک و همخون ) باعث نقص او شده اند .

باید در همین جا به پسر و دخترهای جوانی که در آستانۀ بلوغ اند و می خواهند ازدواج کنند یادآوری کنیم که : با خویشان نزدیک و همخون خود ازدواج نکنند ، پس لازم است که پیش از ازدواج ، پیش یک پزشک متخصص مسائل جنسی و خانوادگی بروید و با معاینه شدن کامل ، دستورها و روش های پزشکی را که بعدا برای تندرستی و سلامت جنین شما لازم است فرا بگیرید تا خدای ناکرده دارای فرزند معلول و ضعیف نشوند . تقصیر این معلولی فرزند نیز بر گردن اولیاء اوست .

گروهی از زنان پس از عروسی و بار گرفتن از شوهرشان ، اصول بهداشتی و مراقبت پزشکی را رعایت نمی کنند و در نتیجه جنینی که در شکم دارند آسیب دیده و دچار نقص می شود . مثلا مادر باید در دوران بارداری به ویژه در سه ماهۀ اول بارداری ، از بلند کردن چیزهای سنگین یا فشارهای شدید بر شکم و از قبیل حوادث جدا پرهیز کند . اگر مادری رعایت این اصول پزشکی را نکند و مثلا شیء سنگین را در سه ماهۀ اول آبستنی اش بلند کند ، مسلم است که بر روی سلامت جنین او اثر سوء گذاشته و باعث معلول شدن یا ناتوانی جسمی او می شود .

اگر خدای ناکرده میان زن و شوهری اختلاف خانوادگی منجر به آن شود که مرد همسر خود را کتک بزند ، به ویژه با لگد و مشت ، مسلم است که تنها یک لگد کافی است که روی جنینی که در شکم همسر باردار است اثر سوئی بگذارد و پس از تولد آن زن و شوهر صاحب فرزندی معلول یا ضعیف شوند . این طفل بی گناه هم هیچگونه تقصیری از بابت نقص خود بر گردن ندارد و پدر اوست که تقصیر کار و گناهکار است .

پس ، می بینیم که طفل نوزاد هنگامی که در شکم مادر است و در نتیجه سهل انگاری ها و ندانم کاری ها دچار نقص می شود ، خود هیچگونه تقصیر و گناهی ندارد و هنگامی که متولد شد و پا به جهان هستی گذاشت ، نقص های جسمی و جنسی او چه بسا باعث دردسرهایی در زندگی دوران جوانی و ازدواجش خواهد شد ولی خود از بابت این ضعف جسمانی وجنسی هیچ تقصیری بر گردن ندارد و نمی توان او را گناهکار دانست و لاجرم نباید سرزنش و نکوهشش کرد .

چنانچه در بالا بر شمردیم ، افرادی که نقص جنسی آنها مادرزاد بوده و در اثر سهل انگاری های پدر و مادر خود دچار ناتوانی جسمی و جنسی شده اند ، گناه این نقص به گردن آنها نیست بلکه بر گردن پدر و مادرهای آنان است .

اما پاره ای از ناتوانی های جنسی مستقیما در اثر رفتار و عادت های ناهنجار و زشت و مکروه خود شخص گریبانگیر او می شود . یعنی بسیارند افرادی که از مادر خود ، سالم و تندرست زاده شده و پا به جهان هستی گذاشته اند ولی سپس در اثر رعایت نکردن و پرهیزز نکردن از کارها و خوردنی ها و مصرفی های زیان آور ، دستی دستی باعث ناتوانی جسمی یا جنسی خود شده اند . روشن است که چنین افراد ، گناهکار و مقصرند و ناتوانی های آنان ریشه در خطا و اشتباه خود آنان دارد .